AfD'lilerin azınlığı ise “anma politikasında değişiklik” yapılmasını talep ediyor. Hatta hiçbir şekilde aşırı sağcı olmayan insanlardan Nazi suçları bölümünün yavaş yavaş göz ardı edilmesi gerektiğini bile duyuyorum. Acaba hatırlamak bize fazla mı geldi?
Hans Jacobus, 1992 yılı Eylül ayının başlarında bir pazar günüydü ve Hans Jacobus sabah sekizde bizi ziyaret etmesi gerektiğini söylemişti. O, profesörlerden oluşan ekibiyle birlikte, televizyon ve radyo için çok çeşitli disiplinlerden bilim insanlarının izleyicilerin sorularını yanıtlamasını sağlayan adamdı. Yaşadığımız yerde neredeyse komşuyduk.
O zamana kadar özel ilişkilerimiz mağazada buluştuğumuzda ya da kızımı kreşten aldığımda yaptığımız kısa sohbetlerle sınırlıydı. Hans kreşin tam karşısında yaşıyordu. Eğer beni gördüyse, belli ki -her ne sebeple olursa olsun- bana kurgusal Erivan istasyonundaki en son şakaları anlatma ihtiyacı hissetmişti. “Soru: 'SED Merkez Komitesi üyelerinin yarısının aptal olduğu doğru mu?' Erivan Radyosu: 'Saçmalık. SED Merkez Komitesi üyelerinin yarısı aptal değil.'”
Elbette bir Pazar sabahı Hıristiyanlığa en aykırı saatte beni ziyaret etmek, bana en son Erivan şakalarını anlatmak değildi. Karşımda kızgın, huzursuz bir Hans duruyordu. Eldeki çeşitli sayfalar beni işaret ediyordu: “Bilgisayarın olduğunu duydum? Buraya çok şey yazdım, her şey hala oldukça dağınık. Bu yazıldıktan sonra onu Grünau'daki Eberhard'a götüreceğim. Aile geçmişimi topluyorum. Bir şeyler yapmalıyız. Neo-Nazilerin kendilerini nasıl örgütlediklerini fark etmelisiniz.” Eberhard Panitz Doğu Almanya'da tanınmış bir yazardı.
O zamanlar, Doğu Almanya'nın çöküşünün Hans'ın korkularının ana nedeni haline geldiği kanaatindeydim. Kızlarının, oğlunun, karısının ve ailesinin refahından korkuyor. O güne kadar Hans'ın Yahudi olduğunu bilmiyordum.
Annesi Yahudiydi. 1938'de oğullarını Kindertransport'la ülke dışına göndermeyi başardı. Boynundaki karton tabelada adı ve “Amsterdam üzerinden Friedrichstrasse, Hook van Holland'dan İngiltere'deki Dover'a” güzergahı yazıyordu.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Hans, sıcak kahverengi gözlerinden akan yaşları, serin, dikkatli ellerinin nasıl nazikçe ve çaresizce başını nasıl okşadığını hatırlıyor. Bir an önce gelmek istiyor. Kardeş Fred'in de hâlâ dışarı çıkması gerekiyor. Bu, savaşın başlamasından kısa bir süre önce işe yaradı. Kanada'ya geldi.
Nazi Almanyası tüm çocukluk hayallerine son vermişti. Evinde, ailesinde Aryan megalomanisi vardı. İlk sayfaları okuduğumda çok etkilendim. Çocuklarımı bir trene bindirip, onları bir daha görme umudu olmadan, bilmediğim bir ülkeye, farklı bir dile göndermeyi hayal ettim. Onlara sevgiyi, korumayı, şefkati kim verecekti?
Hans'ın annesi, babası Büyükbaba Julius ile birlikte Kasım 1941'de aç bırakılmış, tacize uğramış ve o zamanki adıyla aşağılanmış bir halde nakil yolculuğuna çıktığında 41 yaşındaydı. Çocuklarını seviyordu, yüzmeyi, Baltık Denizi'ni, oğullarıyla Müggelberge'de yürüyüş yapmayı seviyordu, yaşamı seviyordu.
Kardeş Fred, İngiliz komando askeri oldu. Daha sonra Auschwitz komutanı Rudolf Höß'ün sorgulayıcılarından biriydi. 1940 yılında İngiliz hükümeti, 16 yaş ve üzeri Yahudi göçmenlerin “düşman uzaylılar” olarak sınıflandırılmasını gerektiren yasaları çıkardı. Bunlardan bir kısmı gözaltına alındı, bir kısmı da yurt dışına çıkarıldı.
İkincisi Hans'a çarptı. Liverpool'da soyuldu – artık belge kalmadı, son mektuplar yırtılıp liman havzasına atıldı – böylece “Dunera” asker gemisi ve ambar kapaklarının önündeki dikenli teller Avustralya'daki bir toplama kampına gönderildi. Artık annesine dair tüm somut anılar kaybolmuştu. Mektuplarınız, fotoğraflarınız.
Avustralyalılar onu henüz reşit olmadığı için bir yıl sonra serbest bıraktılar. İngiltere'ye geri döndü. Savaşın bitiminden sonra Hans, İngiltere'de öğretmen olarak çalıştı ve Auschwitz toplama kampından sağ kurtulan Polonyalı çocuklara baktı. 1947'de komünist olarak Berlin'e döndü. Doğu Almanya'da çok çeşitli gazetecilik faaliyetleri yürüttü. 1953'te Sportecho'nun genel yayın yönetmeni olarak değiştirildi.
Bu, Batı'ya giden Yahudi göçmenlere karşı, Sovyet göçü geçmişine sahip insanlar tarafından göstermelik yargılamaların ve baskıların yapıldığı dönemdi. Stasi hapishanesinde yedi ay gözaltında tutuldu, taciz edici sorgulamalar yapıldı. Bu, İngilizlerin yardımıyla faşizmin ve ölümün dehşetinden kurtulduğu için aldığı cezaydı. Üretimde kendisine “denetimli serbestlik” verildi. Kendini kanıtladı ve ardından gazeteci olarak çeşitli rollerde yeniden çalıştı. Daha sonraki yıllarda Sunday dergisinin tartışmalı genel yayın yönetmeni oldu.
Yahudi aleyhtarı olaylar hâlâ sıradan
Anne ve büyükbaba Julius, Kasım 1942'de Chelmno'da mobil bir gaz odasına götürüldü ve öldürüldü. Külleri Chelmno (Almanca: Kulm) çevresindeki tarlaların altına sürüldü. Anne, etrafında çökmekte olan dünyanın anlamını anladı mı? Kapılar sonsuza dek kapanmadan önce son düşünceleri ne olabilirdi? Hans birçok sorudan dolayı işkence gördü.
Açık kaynak
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Ülkemizde artık Yahudi düşmanlığı komiseri Dr. Küçük. Onun çalışması, yalnızca binlerce insanın hiçbir sonuç olmadan Yahudi karşıtı kışkırtıcı sloganlar atabildiği, Yahudilerin bu şekilde tanınıp saldırıya uğradığı ve hatta Yahudilerin saldırıya uğradığı Berlin sokaklarında değil, Yahudi karşıtı olayların üç katına çıkmasını önleyebildi mi? Yahudi buluşmalarına yönelik faaliyetler şu anda yalnızca artırılmış polis koruması altında gerçekleştirilebiliyor, sinagogları ve anma yerleri korunuyor, Yahudi çocuklar okula gitmekten korkuyor ve Yahudilere karşı kolektif bir uyuşukluk yayılıyor. konu antisemitizme mi geliyor? Açık bir hayır.
Bugün sana ne söylemem gerekiyor sevgili Hans, hâlâ bizimle olur musun? Üzgünüm, korkularınız haklıydı.
Bu, açık kaynak girişimimizin bir parçası olarak gönderilen bir gönderidir. İle Açık kaynak Berlin yayınevi, serbest yazarlara ve ilgilenen herkese, ilgili içeriğe ve profesyonel kalite standartlarına sahip metinler sunma fırsatı sunuyor. Seçilen katkılar yayınlanacak ve onurlandırılacaktır.
Herhangi bir geri bildiriminiz var mı? Bize yazın! brifing@Haberler
Hans Jacobus, 1992 yılı Eylül ayının başlarında bir pazar günüydü ve Hans Jacobus sabah sekizde bizi ziyaret etmesi gerektiğini söylemişti. O, profesörlerden oluşan ekibiyle birlikte, televizyon ve radyo için çok çeşitli disiplinlerden bilim insanlarının izleyicilerin sorularını yanıtlamasını sağlayan adamdı. Yaşadığımız yerde neredeyse komşuyduk.
O zamana kadar özel ilişkilerimiz mağazada buluştuğumuzda ya da kızımı kreşten aldığımda yaptığımız kısa sohbetlerle sınırlıydı. Hans kreşin tam karşısında yaşıyordu. Eğer beni gördüyse, belli ki -her ne sebeple olursa olsun- bana kurgusal Erivan istasyonundaki en son şakaları anlatma ihtiyacı hissetmişti. “Soru: 'SED Merkez Komitesi üyelerinin yarısının aptal olduğu doğru mu?' Erivan Radyosu: 'Saçmalık. SED Merkez Komitesi üyelerinin yarısı aptal değil.'”
Elbette bir Pazar sabahı Hıristiyanlığa en aykırı saatte beni ziyaret etmek, bana en son Erivan şakalarını anlatmak değildi. Karşımda kızgın, huzursuz bir Hans duruyordu. Eldeki çeşitli sayfalar beni işaret ediyordu: “Bilgisayarın olduğunu duydum? Buraya çok şey yazdım, her şey hala oldukça dağınık. Bu yazıldıktan sonra onu Grünau'daki Eberhard'a götüreceğim. Aile geçmişimi topluyorum. Bir şeyler yapmalıyız. Neo-Nazilerin kendilerini nasıl örgütlediklerini fark etmelisiniz.” Eberhard Panitz Doğu Almanya'da tanınmış bir yazardı.
O zamanlar, Doğu Almanya'nın çöküşünün Hans'ın korkularının ana nedeni haline geldiği kanaatindeydim. Kızlarının, oğlunun, karısının ve ailesinin refahından korkuyor. O güne kadar Hans'ın Yahudi olduğunu bilmiyordum.
Annesi Yahudiydi. 1938'de oğullarını Kindertransport'la ülke dışına göndermeyi başardı. Boynundaki karton tabelada adı ve “Amsterdam üzerinden Friedrichstrasse, Hook van Holland'dan İngiltere'deki Dover'a” güzergahı yazıyordu.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Hans, sıcak kahverengi gözlerinden akan yaşları, serin, dikkatli ellerinin nasıl nazikçe ve çaresizce başını nasıl okşadığını hatırlıyor. Bir an önce gelmek istiyor. Kardeş Fred'in de hâlâ dışarı çıkması gerekiyor. Bu, savaşın başlamasından kısa bir süre önce işe yaradı. Kanada'ya geldi.
Nazi Almanyası tüm çocukluk hayallerine son vermişti. Evinde, ailesinde Aryan megalomanisi vardı. İlk sayfaları okuduğumda çok etkilendim. Çocuklarımı bir trene bindirip, onları bir daha görme umudu olmadan, bilmediğim bir ülkeye, farklı bir dile göndermeyi hayal ettim. Onlara sevgiyi, korumayı, şefkati kim verecekti?
Hans'ın annesi, babası Büyükbaba Julius ile birlikte Kasım 1941'de aç bırakılmış, tacize uğramış ve o zamanki adıyla aşağılanmış bir halde nakil yolculuğuna çıktığında 41 yaşındaydı. Çocuklarını seviyordu, yüzmeyi, Baltık Denizi'ni, oğullarıyla Müggelberge'de yürüyüş yapmayı seviyordu, yaşamı seviyordu.
Kardeş Fred, İngiliz komando askeri oldu. Daha sonra Auschwitz komutanı Rudolf Höß'ün sorgulayıcılarından biriydi. 1940 yılında İngiliz hükümeti, 16 yaş ve üzeri Yahudi göçmenlerin “düşman uzaylılar” olarak sınıflandırılmasını gerektiren yasaları çıkardı. Bunlardan bir kısmı gözaltına alındı, bir kısmı da yurt dışına çıkarıldı.
İkincisi Hans'a çarptı. Liverpool'da soyuldu – artık belge kalmadı, son mektuplar yırtılıp liman havzasına atıldı – böylece “Dunera” asker gemisi ve ambar kapaklarının önündeki dikenli teller Avustralya'daki bir toplama kampına gönderildi. Artık annesine dair tüm somut anılar kaybolmuştu. Mektuplarınız, fotoğraflarınız.
Avustralyalılar onu henüz reşit olmadığı için bir yıl sonra serbest bıraktılar. İngiltere'ye geri döndü. Savaşın bitiminden sonra Hans, İngiltere'de öğretmen olarak çalıştı ve Auschwitz toplama kampından sağ kurtulan Polonyalı çocuklara baktı. 1947'de komünist olarak Berlin'e döndü. Doğu Almanya'da çok çeşitli gazetecilik faaliyetleri yürüttü. 1953'te Sportecho'nun genel yayın yönetmeni olarak değiştirildi.
Bu, Batı'ya giden Yahudi göçmenlere karşı, Sovyet göçü geçmişine sahip insanlar tarafından göstermelik yargılamaların ve baskıların yapıldığı dönemdi. Stasi hapishanesinde yedi ay gözaltında tutuldu, taciz edici sorgulamalar yapıldı. Bu, İngilizlerin yardımıyla faşizmin ve ölümün dehşetinden kurtulduğu için aldığı cezaydı. Üretimde kendisine “denetimli serbestlik” verildi. Kendini kanıtladı ve ardından gazeteci olarak çeşitli rollerde yeniden çalıştı. Daha sonraki yıllarda Sunday dergisinin tartışmalı genel yayın yönetmeni oldu.
Yahudi aleyhtarı olaylar hâlâ sıradan
Anne ve büyükbaba Julius, Kasım 1942'de Chelmno'da mobil bir gaz odasına götürüldü ve öldürüldü. Külleri Chelmno (Almanca: Kulm) çevresindeki tarlaların altına sürüldü. Anne, etrafında çökmekte olan dünyanın anlamını anladı mı? Kapılar sonsuza dek kapanmadan önce son düşünceleri ne olabilirdi? Hans birçok sorudan dolayı işkence gördü.
Açık kaynak
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Ülkemizde artık Yahudi düşmanlığı komiseri Dr. Küçük. Onun çalışması, yalnızca binlerce insanın hiçbir sonuç olmadan Yahudi karşıtı kışkırtıcı sloganlar atabildiği, Yahudilerin bu şekilde tanınıp saldırıya uğradığı ve hatta Yahudilerin saldırıya uğradığı Berlin sokaklarında değil, Yahudi karşıtı olayların üç katına çıkmasını önleyebildi mi? Yahudi buluşmalarına yönelik faaliyetler şu anda yalnızca artırılmış polis koruması altında gerçekleştirilebiliyor, sinagogları ve anma yerleri korunuyor, Yahudi çocuklar okula gitmekten korkuyor ve Yahudilere karşı kolektif bir uyuşukluk yayılıyor. konu antisemitizme mi geliyor? Açık bir hayır.
Bugün sana ne söylemem gerekiyor sevgili Hans, hâlâ bizimle olur musun? Üzgünüm, korkularınız haklıydı.
Bu, açık kaynak girişimimizin bir parçası olarak gönderilen bir gönderidir. İle Açık kaynak Berlin yayınevi, serbest yazarlara ve ilgilenen herkese, ilgili içeriğe ve profesyonel kalite standartlarına sahip metinler sunma fırsatı sunuyor. Seçilen katkılar yayınlanacak ve onurlandırılacaktır.
Herhangi bir geri bildiriminiz var mı? Bize yazın! brifing@Haberler