Bu bir Açık kaynak-Katkı. Berlin yayınevi ilgilenen herkese Olasılıkilgili içeriğe ve profesyonel kalite standartlarına sahip metinler sunmak.
Duygusal bir insan ve tipik bir anne olarak oğlumu trene bindirip veda ettikten sonra hep gözlerimde yaşlarla eve doğru yürüyorum. “Parkta bir kez yürüdüm ve yalnızca üç polis devriyesi ve ağaca işeyen bir adamla karşılaştım; iyi şanslar!” Yolda ona mesaj attım. “Berlin'de normal bir Pazar” diye yazıyor.
Biraz sonra Münsinger Park'tan yaklaşık 500 metre uzakta genç bir adam benden en yakın metro istasyonunun yolunu sordu. Birkaç metre daha yürüyorum. Sonra: Bir polis otobüsü, lastikleri gıcırdayarak ayağımın on santimetre uzağında duruyor. Dört polis memuru dışarı atlıyor ve aniden etrafımda yarım daire şeklinde duruyor. “Polis dursun. Ceplerinizi boşaltın.” Arkamı döndüm, kafam karışmıştı. Gerçekten beni mi kastediyorlar? Birkaç gün önce tek yönlü bir caddede yanlış yoldan gidiyordum. Ama şu ana kadar bunun sadece aptallık olduğunu düşünüyordum.
“BtM'yi bu adamdan yeni mi aldın?!” Neyse ki BtM'nin ne olduğunu biliyorum çünkü oğluma bir süreliğine Ritalin reçetesi verildi. “Yol tarifi istedi,” diye karşı çıktım öfkeyle. Kadın polis enerjik bir şekilde, “Lütfen ceplerinizi boşaltın,” diye ekledi. “Yanınızda bir şey mi var? Esrar…” Listelediği şeylerin geri kalanını bilmiyorum. “Hayatımda hiç esrar kullanmadım” diye cevap veriyorum. Ve bu aslında doğru. Muhtemelen orada bulunan tüm polis memurları bunu söyleyemeyecektir. Hala köşeye sıkıştırılmış hissediyorum.
“Parkta gözle görülür derecede yavaş yürüdün”
“Uyuşturucu alacak birine mi benziyorum?” diye kendimi haklı çıkarıyorum. Bununla neyi kastettiğimi ben de tam olarak bilmiyorum. Sonuçta, ciddi görünmeyi umduğum pahalı, siyah bir yün ceket giyiyorum. Bakışlar tereddütsüz bir şekilde şüpheci ve araştırıcı olmaya devam ediyor. Saçlarım yüzünden mi? Bu sabah saçını taramayı mı unuttum? “Seni daha önce de izlemiştik. Parkta gözle görülür derecede yavaş yürüdüler.
Sonunda pes ediyorum ve ceketimin ceplerini boşaltıyorum. Bir sürü anahtar, bir çift eldiven ve boş bir kahve kupası. Şansım. Genellikle yanımda çok sayıda kullanılmış mendil ve ufalanmış köpek maması taşıyorum. “Mutlu ol, korunduğunu hissetmelisin. Sonuçta basından bildiğimiz kadarıyla burada bir cinayet mi işlendi?” Görünüşe göre yeterince gazete okumuyorum. Saf kendini koruma, işeyen adam beni şok etti. Her halükarda kendimi korunmuş hissetmiyorum.
Daha sonra Google'da arama yaptığımda polis kontrollerine yalnızca bir suç şüphesi varsa izin verildiğini ve bunun da başlangıçta sanığa bildirildiğini söyledi. Durumu çok dikkatli analiz ediyorum: Beni şüphelendiren üç şey var. Birincisi: İnsanların alışveriş yaptığı bir parkta yürüdüm. İkincisi: Uyuşturucu satıldığı belli olan bir parkta yavaşça yürüdüm, hüzünlü bir şekilde ağaçlara baktım ki bu muhtemelen haince bir aldatmaca olarak yorumlanabilir. Üçüncüsü ise şüpheli bir kişiyle konuştum. Ve sonra bunların hepsi birbirini takip ediyor.
berlin seni seviyorum
Polis delil yetersizliğinden dolayı beni serbest bırakmak zorunda kaldıktan sonra göz ucuyla gencin de etrafının polis tarafından kuşatıldığını görüyorum. Ya sırt çantası taşıdığı için daha az şanslıydı ya da onu aramak için gerçekten bir neden vardı. Veya başka bir nedenden dolayı benden daha şüpheci görünüyor. Ne yazık ki muhtemelen hiçbir zaman bilemeyeceğim.
Hâlâ üzgündüm, sonrasında WhatsApp aile grubumuza yazdım. Babam, “Annen muhtemelen sana kızmamanı söylerdi” diye yazıyor. Annem bunu gerçekten kötü bulduğunu yazıyor. Kardeşim şöyle yazıyor: “Yine taşlanmış gibi mi parkta yürüyorsun?” Berlin, seni seviyorum. Belki de Brandenburg'a göç etmeliyim. O zamana kadar tedbir amaçlı olarak yeşil alanlardan hızlı ve kuru gözlerle geçeceğim.
Maarit Lohfert uzun süredir Berlin'de yaşıyor, ancak kültürel çeşitliliğin başkentinin kozmopolitizmini ve hoşgörüsünü büyük ölçüde takdir etmesine rağmen Berlin'i benim evim olarak adlandırmakta tereddüt ediyor. Kanunla başı dertte olmadığı zamanlarda hem özel hem de profesyonel olarak köpeklerle çok fazla zaman geçiriyor.
Bu, açık kaynak girişimimizin bir parçası olarak gönderilen bir gönderidir. İle Açık kaynak Berlin yayınevi ilgilenen herkese bu fırsatı sunuyor İlgili içeriğe ve profesyonel kalite standartlarına sahip metinler sunmak. Seçilen katkılar yayınlandı ve onurlandırıldı.
Duygusal bir insan ve tipik bir anne olarak oğlumu trene bindirip veda ettikten sonra hep gözlerimde yaşlarla eve doğru yürüyorum. “Parkta bir kez yürüdüm ve yalnızca üç polis devriyesi ve ağaca işeyen bir adamla karşılaştım; iyi şanslar!” Yolda ona mesaj attım. “Berlin'de normal bir Pazar” diye yazıyor.
Biraz sonra Münsinger Park'tan yaklaşık 500 metre uzakta genç bir adam benden en yakın metro istasyonunun yolunu sordu. Birkaç metre daha yürüyorum. Sonra: Bir polis otobüsü, lastikleri gıcırdayarak ayağımın on santimetre uzağında duruyor. Dört polis memuru dışarı atlıyor ve aniden etrafımda yarım daire şeklinde duruyor. “Polis dursun. Ceplerinizi boşaltın.” Arkamı döndüm, kafam karışmıştı. Gerçekten beni mi kastediyorlar? Birkaç gün önce tek yönlü bir caddede yanlış yoldan gidiyordum. Ama şu ana kadar bunun sadece aptallık olduğunu düşünüyordum.
“BtM'yi bu adamdan yeni mi aldın?!” Neyse ki BtM'nin ne olduğunu biliyorum çünkü oğluma bir süreliğine Ritalin reçetesi verildi. “Yol tarifi istedi,” diye karşı çıktım öfkeyle. Kadın polis enerjik bir şekilde, “Lütfen ceplerinizi boşaltın,” diye ekledi. “Yanınızda bir şey mi var? Esrar…” Listelediği şeylerin geri kalanını bilmiyorum. “Hayatımda hiç esrar kullanmadım” diye cevap veriyorum. Ve bu aslında doğru. Muhtemelen orada bulunan tüm polis memurları bunu söyleyemeyecektir. Hala köşeye sıkıştırılmış hissediyorum.
“Parkta gözle görülür derecede yavaş yürüdün”
“Uyuşturucu alacak birine mi benziyorum?” diye kendimi haklı çıkarıyorum. Bununla neyi kastettiğimi ben de tam olarak bilmiyorum. Sonuçta, ciddi görünmeyi umduğum pahalı, siyah bir yün ceket giyiyorum. Bakışlar tereddütsüz bir şekilde şüpheci ve araştırıcı olmaya devam ediyor. Saçlarım yüzünden mi? Bu sabah saçını taramayı mı unuttum? “Seni daha önce de izlemiştik. Parkta gözle görülür derecede yavaş yürüdüler.
Sonunda pes ediyorum ve ceketimin ceplerini boşaltıyorum. Bir sürü anahtar, bir çift eldiven ve boş bir kahve kupası. Şansım. Genellikle yanımda çok sayıda kullanılmış mendil ve ufalanmış köpek maması taşıyorum. “Mutlu ol, korunduğunu hissetmelisin. Sonuçta basından bildiğimiz kadarıyla burada bir cinayet mi işlendi?” Görünüşe göre yeterince gazete okumuyorum. Saf kendini koruma, işeyen adam beni şok etti. Her halükarda kendimi korunmuş hissetmiyorum.
Daha sonra Google'da arama yaptığımda polis kontrollerine yalnızca bir suç şüphesi varsa izin verildiğini ve bunun da başlangıçta sanığa bildirildiğini söyledi. Durumu çok dikkatli analiz ediyorum: Beni şüphelendiren üç şey var. Birincisi: İnsanların alışveriş yaptığı bir parkta yürüdüm. İkincisi: Uyuşturucu satıldığı belli olan bir parkta yavaşça yürüdüm, hüzünlü bir şekilde ağaçlara baktım ki bu muhtemelen haince bir aldatmaca olarak yorumlanabilir. Üçüncüsü ise şüpheli bir kişiyle konuştum. Ve sonra bunların hepsi birbirini takip ediyor.
berlin seni seviyorum
Polis delil yetersizliğinden dolayı beni serbest bırakmak zorunda kaldıktan sonra göz ucuyla gencin de etrafının polis tarafından kuşatıldığını görüyorum. Ya sırt çantası taşıdığı için daha az şanslıydı ya da onu aramak için gerçekten bir neden vardı. Veya başka bir nedenden dolayı benden daha şüpheci görünüyor. Ne yazık ki muhtemelen hiçbir zaman bilemeyeceğim.
Hâlâ üzgündüm, sonrasında WhatsApp aile grubumuza yazdım. Babam, “Annen muhtemelen sana kızmamanı söylerdi” diye yazıyor. Annem bunu gerçekten kötü bulduğunu yazıyor. Kardeşim şöyle yazıyor: “Yine taşlanmış gibi mi parkta yürüyorsun?” Berlin, seni seviyorum. Belki de Brandenburg'a göç etmeliyim. O zamana kadar tedbir amaçlı olarak yeşil alanlardan hızlı ve kuru gözlerle geçeceğim.
Maarit Lohfert uzun süredir Berlin'de yaşıyor, ancak kültürel çeşitliliğin başkentinin kozmopolitizmini ve hoşgörüsünü büyük ölçüde takdir etmesine rağmen Berlin'i benim evim olarak adlandırmakta tereddüt ediyor. Kanunla başı dertte olmadığı zamanlarda hem özel hem de profesyonel olarak köpeklerle çok fazla zaman geçiriyor.
Bu, açık kaynak girişimimizin bir parçası olarak gönderilen bir gönderidir. İle Açık kaynak Berlin yayınevi ilgilenen herkese bu fırsatı sunuyor İlgili içeriğe ve profesyonel kalite standartlarına sahip metinler sunmak. Seçilen katkılar yayınlandı ve onurlandırıldı.